Natomiast ludzie na hispanistyce (dla przypomnienia - studia licencjackie, rok pierwszy, większość studentów to rocznik '93) są jacyś... tacy... oj. Jak nie odrobią zadania domowego, to jest koniec świata, największą (i jedyną) ich pasją są zagadnienia gramatyczne a szczytem ambicji napisanie wypracowania na piątkę. Co więcej, przekonani są o swojej nieomylności w każdej dziedzinie życia (kiedy ostatnio zapytałam, które dokładnie zagadnienia mają być na kolokwium, dostałam odpowiedź, że przecież to nie będzie kolokwium, tylko USTNE zaliczenie - na moją skromną uwagę, że to jedno i to samo, dziewczę obruszyło się i łaskawie poinformowało mnie, że jest istotna różnica między zdawaniem czegoś ustnie a pisemnie - a że kolokwium z definicji jest ustne, cóż, koleżanka uznała, że przecież na zajęciach z łaciny tego słówka nie było (!), więc to chyba normalne, że nie musi znać dokładnej definicji...).
Tak, tak, wiem, czepiam się, a więc do sedna - nie wydaje mi się, aby wspomniane różnice wynikały z kierunku studiów (a może jednak?), to raczej kwestia wieku i doświadczenia. Zastanawiam się tylko, czy ja też taka byłam kiedy zaczynałam studia? Wiadomo, że wtedy bardziej przejmowałam się studiami, biegałam na wykłady, nie kombinowałam i generalnie żyłam marzeniami, że jak skończę te studia, to świat padnie do moich stóp. Chociaż między mną a nowymi znajomymi z roku są ledwie trzy lata różnicy, to jest to wyraźnie wyczuwalne i jakoś nie potrafię (a raczej nie chcę) się zintegrować z tym towarzystwem...
A Wy, zauważyliście może podobne problemy w swoim środowisku? Że przy tak małej różnicy wieku, tak wielkie mogą być różnice w światopoglądzie i sposobie życia?
6 komentarze:
Po trzech latach od matury zaczęłam drugi kierunek i zauważyłam dokładnie to samo - niby tylko 3 lata różnicy, a zupełnie nie mogłam złapać kontaktu z innymi studentami. Byli bardzo mili, ambitni, może nie tak zasadniczy jak u Ciebie, ale faktem jest, że na pierwotny kierunek wracałam, żeby złapać oddech i pobyć z "normalnymi" ludźmi. Nie wiem kiedy student dorasta, ale gdzieś na przestrzeni lat się to dzieje, teraz jestem na 5. roku i widzę, że studenci 1. i 2. to zupełnie inna bajka, inne priorytety, ale też taka roszczeniowa postawa do świata i chęć zmiany wszystkiego na takie, jak im wygodniej (a i tak jest im lepiej niż nam, gdyż teraz wszystko dzieje się przez Internet, a nie w dziekanacie). A z dziewiętnastoletnim kolegą to zupełnie nie idzie się dogadać - gość autentycznie pozjadał rozumy.
Z jednej strony to fajnie, że teraz ludzi wychowuje sie na bardziej otwartych i chętnych na wprowadzanie zmian tam, gdzie tego potrzeba, a nie ślepe podążanie za tradycją, ale z drugiej strony różnica pokoleń występuje już przy drastycznie niskiej różnicy wieku i powoduje masę konfliktów.
PS A ta panna chyba jest wyjątkowa inaczej, bo aż takich problemów egzystencjalnych to moi chyba nie mieli ;)
Ja czasem jak rozmawiam z 19latką, to czuję się jak dinozaur...
Ale coś w tym jest-inne priorytety i trochę inny świat...
Pozdrawiam!
Zgadzam się z Viv :) Ja jestem teraz na czwartym roku, w pokoju obok mieszkają dwie studentki z pierwszego - i co to one nie są! Przecież na studia poszły i wielkie studentki z nich! ;) Tu impreza, tam znowu znajomi... A potem był płacz, bo sesja niezaliczona. I ta roszczeniowa postawa - tragedia! Zupełny brak szacunku dla starszych - już nie mówię o sobie i znajomych z roku, ale o jakichkolwiek pracownikach, czy kimkolwiek innym.
Ja jednak uważam, że trochę też zależy od kierunku, choć nie jest to reguła ;)
Akurat jedną z moich największych pasji są zagadnienia gramatyczne, ale to akurat chyba nieźle, skoro chciałabym się potem zająć językoznawstwem hiszpańskim "na poważnie" :)
Myślę, że u mnie jest pod tym względem okej, bo przynajmniej połowa osób wzięła hiszpański jako drugi kierunek, więc też są już z magisterki, ew. ostatniego roku licencjatu. Moi rówieśnicy (no, prawie, bo jestem rocznik '92) też są "do rzeczy". Ja staram się trochę angażować w wolontariaty, z szukaniem praktyk czekam aż podszkolę się w językach i innych umiejętnościach.
Przeczytam tę notkę jak sama będę na magisterce, ciekawe jakie wtedy będę miała przemyślenia :)
Widzę, że nie jestem odosobniona w swoich opiniach, uff ;-) Koharu u mnie w zeszłym semestrze było podobnie, niestety dwukierunkowcy szybko się wykruszyli i jestem chyba najstarsza w grupie... to czekam na komentarz za jakieś trzy, cztery lata ;-)
W wieku powiedzmy między 16-26 takie różnice są jednak widoczne. Jestem tegoroczną maturzystką. Chciałabym studiować f. hiszpańską na UŚ - mam nadzieję, że się dostanę, bo to moje ogromne marzenie, a o tym, że chcę studiować ten kierunek wiedziałam już pod koniec pierwszej klasy LO ;) Prawdą jest, że im szybciej wiemy czego chcemy tym szybciej możemy zacząć do tergo dążyć. Uczyłam się baaardzo dużo, czytałam hiszpańskie książki, oglądałam seriale czy rozmawiałam z Hiszpanami żeby jak najwięcej się nauczyć, teraz pozostaje mi czekać na wyniki rekrutacji.
Mam też drugą pasję - sport i od dwóch lat współpracuję z miastem Katowice jako wolontariusz sportowy przy organizacji wydarzeń sportowych. Poznaję ludzi z 'branży', wiele się uczę,a w przyszłości chciałabym zajmować się tym profesjonalnie. Można powiedzieć, że mam dopiero 19 lat, ale nie wyobrażam sobie żeby moje życie miało opierać się wyłącznie na nauce i imprezach. Trzeba robić coś ponad. Już w liceum łączyłam naukę z pracą i wolontariatem, nie zaniedbując jednocześnie znajomych.
Mam nadzieję, że na uczelni będę miała szansę spotkać ludzi, którzy nie boją się realizowania swoich marzeń, dążą do celu i przede wszystkim mają jakąś pasję, bo wydaj mi się, że z każdym kolejnym rocznikiem jest z tym coraz gorzej...
Prześlij komentarz